na sklepieniu złorzeczeń
stawiają kopułę
nasza Kaplica
z Ciałem i Krwią
amen
Matka Boska smutna patrzy na usta
z których nie wyleciało jeszcze przekleństwo
a już karmią się zbawieniem
różaniec w ręku posągu zaskomlał cicho
a oni uklękli choć głowy mają w górze
w myślach gwałcą przyrzeczenia i rady
wargami śpiewając na chwałę
z kamiennych oczu odkruszyła się łza
i spadła na zakurzone plastikowe chabry
bo najgorzej splugawił biel pod swą szyją
ten co karze się nazywać ojcem
jeszcze przedtem
ale już nie po
kilka prostych pytań
ma być marmur czy lastryko
jeszcze kolor aksamitu wybiorą za ciebie
opakowanie jednorazowe
jak rękawiczki te białe mąką
jeszcze trochę sztucznych kwiatów
i już nic
wieczność a jakże odległa
kiedy snuję się nad tobą
czyż nie wiesz co przyniesie nam kolejny
rozżalony świt?
Odbiegając od zorzy podstawowej
zrywając paznokciami mech
ze zmurszałych nagrobków
próbuje uśpić zagadnienia
w pozie przytłumionej lęku
pełznie po zimnych kamieniach
udając łowienie promieni na skórę
rozdziera bezczelnie poświatę
lepki całun który rozstawił Księżyc
w zamian za
skoro przyszedł i jest
niech zostanie do zmroku
wtedy my zerwiemy jego blask
zamknięty w skulonych główkach słoneczników
nie odśpiewam ci partytury pożegnań
suchą krtanią bo woda topi oczy
ja nie chcę stawiać świątyni
liczb wpisanych w słowo „żegnaj”
tak cicho odszedłeś
położę się obok ciebie
na zimnej posadzce wytopionej na planie krzyża
zamknę oczy i będę udawać że też
aż Bóg uwierzy
pozwól mi umrzeć z tobą
bez ciebie nie ma tu po co
na cholerę komuś używany Stróż
Anioł z odpieczętowaną niewinnością
też cicho odejdę
nie myśl teraz o tym kim byłam
to nie będzie nam teraz potrzebne
nie myśl teraz o wieczności
ona poczeka
spraw bym
mrugnięciem oka złapała moment
kiedy wyparuje już wosk
a knot dotli się niemo
językiem spacyfikuję twój brzuch
i pozwolę ci błądzić po mojej skórze
nie bój się mnie
ja czuje i widzę
pozwól bym
ledwo usłyszała
kiedy jedna z drzazg łóżka
przetrze się na wgięciu śruby
czy byłbyś na tyle odważny
i byłbyś?
niech zostanie ciemno
proszę
przymknij delikatnie drzwi
pragnęła nade wszystko
utopić się w poczuciu pewności
tej cholernej pewności
której brakowało każdej z igieł jej nerwów
chciała zachłysnąć się
sytym powietrzem
brzemiennym od wyznań
roziskrz świece na stole
i usiądź
przysuwając krzesło
jedyne czego jej brakowało
były te głupie słowa Na Zawsze”
pod jakimkolwiek kątem
tak mało jej było do szczęścia
uwielbiała nie dostawać kwiatów
i karmić gołębie
grochem z papierowej torebki
posłuchaj bo chyba nie wiesz
jej już nie ma dziwisz się ale nie wróci
zapadła się pod ciężarem czegoś co nadawało lekkość jej
życiu
teraz możesz już zacząć
przypal dłońmi moje dłonie
wargami mokrymi rysując szyję
wpuść głęboki oddech we włosy
i odsuń na bok gryzące światło
nie chcesz poznawać tajemnic prawda?
ostatnie słowa miotają się na podłodze
pomiędzy konając z drżeniem skrzydeł
przez oczy firanek przesiewa powietrze
siąpiące się z zamkniętych okien
zimą się nie wietrzy
