cichym wiatrem twoich rąk
płatkiem warg
miękkim miękkością jaśminu
zapachem tak lekkim
że tylko muska skórę
po wewnętrznej stronie łokcia
i na skroniach
na woskowych opuszkach palców
cienkie linie
negatywem odbite na mojej skórze
plasterki naskórka jęczą cicho
dotykiem
ostrokrzew czai się
po drugiej stronie ścieżki
przykuca na kolanie
ale widzi
pełznie po dobroci
pod kamieniami
wredny wąż człowieczeństwa
glizda mała mija go
choć ślimakowi zajęłoby
to cały dzień
wąż kusił?
Wąż nie dosięgał
coraz później
robi się ciemno
blask już nie ogrzewa
oboje
pochylić się nad czyjąś głową
jak do modlitwy
ostatniej
co szepnąć
przed tobą
tak
ale po tobie
już nigdy
przekrwione kartki
z emblematem i pieczątkami palców
nasiąknięte przejrzyste oczom
plecami oparta o ponad
jestem bogatsza o wyważone drzwi
przetacza się przez próg
każdy strzęp gnieciony wiatrem
turla się do przodu
potem wraca bardziej czerwony
plecami oparta o ścianę
już nie liczę na głos
na siebie
na wiatr że się odwróci
liczę krople podwieszone
przy suficie
mała
zdarta
do gardła
kropelka
może ty też
taj jak ja
obudziłeś się w nocy
i patrzyłeś na mnie spoza zamkniętych oczu
bo wiesz że ja tak
inaczej jest mieć kogoś obok
kiedy się otwiera powieki
może ty też
zerwałeś się w nocy
ogłuszony lepkim snem
i patrzyłeś na mnie
na to co leżało
co wtedy myślałeś
chyba pamiętam
jak odgarnąłeś mi włosy z szyi
odpowiedz
jestem tego ciekawa
ostatnia przysługa
wyświadczona chłopcu
który nigdy nie miał kobiety
obok drogi
na cętkowanym kamieniu
siedzi duch dziewczyny
ty pójdziesz dalej
mówi
a ty nie pójdziesz
powtarza chociaż droga jest pusta
kiedyś ja ją zastąpię
i zadecyduję sama
a na razie mogę tylko patrzeć
nie nigdzie z tobą nie pójdę
taki sam ton rozbrzmiewa we wszystkich
jest tylko żal i gorycz
bez inicjałów
a i tak każdy wie czyja
niczyja zasypiam
przy obcym mężczyźnie
on nigdy nie będzie mój
nawet gdyby chciał
plemienny rytuał otwierania powiek
i zdrowo zarumieniona twarz tego chłopca
kiedy mnie widzi
odpowiedziałam dzień dobry
wstałam
i ani razu nie zwątpiłam
nie lubię kiedy ktoś przypomina o tobie
nikt cię jeszcze nie odgrzebał
bez ślubów ognia
z samym tylko piętnem przyrzeczenia
kładę się obok
a oni patrzą i widzą że nie ciebie
mija kolejny rok
znów czas gubi liście
siedzę w tym samym miejscu
i wiem że nie przyjdziesz
sumienie tak czyste że aż boli
księżniczka umarła
zanim ją książę znalazł
umarła z żalu
za wystrzępioną chusteczką
przeprowadzę cię dalej za rękę
może nawet za ten las
ale ani kroku poza
w grę nie wchodzi postój
ani powrót tą samą drogą
dalej pójdziesz sam chłopczyku
dalej pójdziesz sam
księżniczka umarła
a nikt się tym nie przejął
szukam tych słów
co ładniej wyglądają mówione
niż kiedy wsiąkną w papier
szukam tych samych
które powinny mieć adresata
a nie tylko nadawcę
zgasiła świecę
a chciała tylko odetchnąć
nie powie nikomu
jak było ciężko
i że dalej wierzy
uśmiecha się tak
często się uśmiecha
a w tym uśmiechu
szukam słów
pytał o nią wczoraj
ale nikt nie wiedział
przeszedł cały skwer
nie zwracając uwagi an kolor rabatki
był tam prosił
żeby mu powiedziano
oni milczeli
kiwając głowami i wydymając usta
długo tak szukał i nigdy nie znalazł
obudziła się o świcie
bała się otworzyć oczu
bała się bo wiedziała
ze to nie on leży obok
dlatego wolała to sobie wyobrazić
zostało niewiele
wąski pasek skóry
nie muśnięty ogniem
trochę tkanki na palcach
która się odbudowała
jedno oko zawsze zamknięte
spierzchnięta dolna warga
ale palce już nie pamiętają
i dalej pchają się do ognia
malutki gest wykonany w tamtą stronę
niewielkie drgnięcie motylich skrzydeł
przypadkiem
dotknęłam twoich ust
tak niewinnie słodka jest twoja niepewność
rozbudza inny wymiar zadawania bólu
mogłam w nocy wbić ci nóż
między trzecie a czwarte żebro
albo wyszarpać krtań
językiem próbując z niej powietrza
a ty się mnie nie boisz
chłopczyku
ty przychodzisz do mnie
z uśmiechem
myśląc że tak żartuję
mogłam cię zabić
żeby nie krzywdzić inaczej
albo pozwolić żeby zrobił to ktoś inny
widzisz jak otwierają się moje żyły
to nie jest żart
nikt nie wie jak było na prawdę
i nikt się nie dowie
czas zasnął w tym miejscu
i choć myślą płynie dalej
tak na prawdę trwa
i trwa
i płynie wirując
to nie ja zamykam drzwi przed wszystkim
białą emalia w wyprawioną szybą
o godzinie szóstej minut trzy
odeszła od ściany ukazując szparę
szpara ta wyostrzając światło
padłą na coś co było twarzą
zgon nastąpił natychmiastowo
nie odsłaniaj przy mnie szyi
nie pokazuj pajęczyny
tańczącej pod skorą
żywej i ciepłej do krwi
nie pozwól mi patrzeć
na twój równy oddech
i spokój wytarty na twarzy
nie uwierzyłam że jesteś martwy
i nie pozwolę żebyś ty uwierzył
oddychaj dalej
a ja z dłońmi
przy moich włosach
bawiąc się kosmykiem tylko
popatrzą
kiedy noc zaciąga powieki
zapiera kształty spod skroni
i jad który wytraca mi się
na ustach
nie potrzeba nic mówić
ani poruszać ręką
czy rzęsami
dlatego nie wymagaj ode mnie słów
których już nigdy nie wypowiem
o nie mój głos
to tylko topola powtarza co usłyszała
uśpij już oczy
wyrównaj oddech
a ja jeszcze przez chwilę potrwam
taka przezroczysta i szklana
dziś położyłam się spać
pierwszy raz
nie obok ciebie
w czystej pościeli
na wąskim prześcieradle
nie było miejsca na
wspominanie
ale nie zapomniałam o tobie
kiedy cię jeszcze raz spotkam
nachylę się nad tobą
i szeptem
tak żebyś tylko ty usłyszał powiem
specjalnie zamknęłam oczy
i szeptałam mu twoje imię
z trawy zielonej
zsunął się krzyż
prosto na świecę
krzyż jest z piaskowca
a świeca jest spalona
nie zgasił jej
jeszcze przez chwilę
kapała
chyba
łzami
ale nie długo
chłód moich rąk
przewracających kartki
i oczu patrzących przez szybę
ten sam
który ofiaruję innym
żeby nie chcieli
wiedzieć czegoś więcej
wcale nie siedzę obok
dla ciebie będzie tak lepiej
chłód moich rąk
jest straszną trucizną
tak
mam waniliowe perfumy
znów szyby dotykam
ślizga się pod opuszkami
coś toczy się po niej
po drugiej stronie
ale ja nie widzę
co?
ciekną ścieżki przetarte
i te nowo zmyślone
zapisują się stróżką potu
na cienkiej powłoce
grafitu?
nie pamiętam
Boże nie pamiętam
nie wiem
i wszystkie inne na nie
a pierwsze jest
na tak
deszcz
w jej włosy chowasz
kryształ lodu w wielkiej kuli
sen
na jej ramię kładziesz dłoń
kryształ powietrza w małym wazonie
wolność bo to ona prowadzi
odkrusza myśli w pióropuszu zdań
teraz kiedy widzisz już szczyt
odgarnia włosy z czoła i idzie
gdzieś dalej
deszcz
o jej twarz stuka lekkim berłem
teraz jest wiatr i jego wzrok
sen
kamienny posąg o czterech nogach
bez okien bo teraz widzisz
