Pióro

pióro samo przylgnęło do ręki

zrzucając łzy atramentu

wtedy to było jedyne wyjście

tylko uciekać

krzyk

uciekać tak trzeba

zatrzymałam się przed dużymi drzwiami

były otwarte przed progiem

leżał mały niebieski kot

śmierć dopiero tu zaczęła gonić

***

Najłatwiej pisze się o tym

o czym nie ma się najmniejszego

pojęcia

zakładam z góry zgaszone światło

wspinam się na palce żeby lepiej widzieć

nagiąć kark parapetu

nabieramy przekonania

na obsceniczne żarty

przekonanie już raz było

i odpełzło

wcale nie brakuje świadomości

ani pod ani nad

pomału obok roziskrzonych świec

ośmielone ciemnym winem

przechodzi

***

zatopiona w słodko- mdłym zapachu jeżyn

pomiędzy mrugnięciami kieliszka z winem

czule dotykam warg językiem

twój smak jeszcze się z nich nie wytarł

gdzieś daleko bałagan dźwięku przypomina

że jeszcze jestem że upomina się życie

a ty jesteś jeszcze dalej

za tymi dźwiękami

z każdą sekundą dalej

na długie godziny zostaje mi tylko

ten smak i kilka wspomnień

Lżej, bliżej

i oblepia teraz

tak paskudnie święty spokój

coś jeszcze krzyczy wewnątrz

szarpie za struny

ale z wierzchu już spokojniej

chciałam tak dużo obiecać

oddać poświęcić powiedzieć chociaż

ale bólem nauczono

że nie warto albo nie trzeba

teraz już lżej

nie na duszy i nie na sumieniu

bliżej

pewnie teraz znowu przyszło poparzyć twarz

ale wolę wierzyć że to już ostatni raz

Nawóz

niebawem nawet śladu nie zostanie

ani wzmianki w pięknych legendach

kamienie rozkruszą deszcz i lód

napisy na nich pękną wcześniej

niedługo już nikt nie będzie pamiętał

czy ty i ja – jak długo i jak bardzo

zalepi piasek kolor oczu i wysuszy usta

prawdopodobnie nawet nie położą cię przy mnie

ostatni raz – zaśniesz gdzie indziej

a obcy ludzie tymi samymi butami wdepczą głębiej

bo prawda jest gorzka Bóg stworzył nasze plemię

tylko po to by użyźnić ziemię

***

jak dobrze jest już nie pamiętać

zapomnieć tak bardzo

że trzeba się uczyć od nowa

moje myśli nie odlatują dziś aż tak daleko

kryję je w dłoniach

które przecież nie pamiętają

-w ogóle miałeś imię?

Okrywam się mgłą po ramiona

sennie rozkruszona na letniej łące

ziemia nie drży niosąc twoje kroki

uśmiecham się lekko nie otwierając oczu

czując twój oddech przy szyi

twoje delikatne dłonie

uczą do nowa

choć nawet tego nie wiesz

oddajesz mi teraz to co kiedyś zabrano

powoli przyzwyczajając do uderzeń żywego serca

Ta sama piosenka

w twoim głosie brzmią

nuty pianina i szept

kiedy nucisz mi znów

tą samą piosenkę

jej wersy wypalam sobie na skórze

cieniutkim pędzelkiem podkreślam oczy

a potem żyły

- chowają się głębiej ze strachu

błękit tętni powoli

znów spadnie kilka kropel

tym razem nie na papier

twoje wargi nabierają smaku

wnętrza moich tętnic

a potem usta będą tak strasznie bolały

od słów wypowiedzianych za wcześnie

nie tak składanych przysiąg

ale słowa można cofnąć a krwi nie

jej już nie zetrzesz z twarzy

cieszy mnie myśl że właśnie ty

Jaskółka

bardzo stara jabłoń

pochyla się ku strzępom traw

nie słyszy opadania jaskółczego jaja

niebawem przyjdą śniegi

zatopią i jabłoń i trawy

wzniosą się ponad niskie okna chaty

przyprawiając niewinną biel

tylko jedno źdźbło zapamięta

że kolejna wiosna uboższa będzie

o jedną jaskółkę

płakało

Nie ma po co

ciężkie żelazne drzwi

zamykają się jedne po drugich

teraz już tylko przed siebie

teraz już nie można zawrócić

ani odejść

wokół gęstnieje mgła

wisielczy mrok opada na ramiona

nie uciekniesz

drzewa przytrzymują ziemię korzeniami

w oddali zaklął wilk

trzask kolejnych drzwi

wracać nie ma po co

tam ptaki kołują nad głową jak sępy

wolę czuć na karku twój oddech

a nie oddech śmierci

opada z ramion

***

i te słowa co nie dotknęły papieru

porwane w białej burzy gdzieś jak najdalej

na sam koniec północy

powtarzam w myślach zanim zasnę za dobre

pogrążona we wspomnieniu twoich rąk

w cieple jakie mi zawsze zostawiasz

a którego nie jestem z stanie zrozumieć

i tak bardzo koi myśl – ona pojawia się czasem

myśl tak lekka jak okruch światła w moich włosach-

że tobie tak samo brakuje tak samo tęsknisz

nie musisz mówić – ja będę wiedziała

tą nocą którą zasnę przy tobie pierwszy raz

barwą tej nocy pomaluję rzęsy

i tak nas położą gdzieś razem w drewnie

a szum liści przed ziemią będzie szeptał jak ja dziś

- Dobranoc kochanie. Jestem.

Wiatr zdmuchnie ostatnią łzę

Różyczka

i nie mogąc znaleźć

nic ostrzejszego niż usta

tak strasznie gorące

zaplątani w siebie coraz bardziej

swych ust nawzajem szukamy

choć nawet kropli nie ma

powoli rozbieram się z kolczyków

gubiąc gdzieś z boku spinkę

dotykiem tak drżącym i miękkim

że nie płoszą się nawet guziki

i gorzki smak perfum

które przecież tak pięknie pachną – tobą

wtarte głęboko we włosy

tylko ty wiesz

tylko tyle nam potrzeba

chociaż niebo -

okrutny strzęp gorącej smoły

dwa ciała z resztką życia między

kością policzkową a ramieniem

wśród tych ciał które już dawno

pod i ponad

tylko dwa

a potem

przyszła burza

Legenda

gdy wymkniesz się kolejny raz rankiem wczesnym

ostrzyć swój miecz srebrny ze sztyletem srebrnym

gdy zostawisz mnie kolejny raz całą we śnie

wyjdziesz szybko zamkniesz drzwi choć jest tak wcześnie

znów obietnica twoja zawiśnie w mdłym powietrzu

wrócę mówisz wrócę choćby we krwi deszczu

lecz ja wiem to bardzo dobrze że raz pewnego dnia

nie wrócisz do mnie nigdy zostanę sama – ja

a ziemia będzie mokra i ziemia będzie zła

i ziemia będzie płakać i płakać będę ja

i powie mi ta ziemia liście drzewa deszcz

powie „on cię nie kochał przecież ty to wiesz”

bo ziemia będzie mokra mokra od twojej krwi

w tą ziemię wolno wsiąkną mój ból mój strach i łzy

i nie posłucham deszczu co miesza się w twą krew

i nie posłucham liści co pienią cały gniew

ta ziemia w którą teraz za łatwo wchodzi żal

to ona cię pochłonie tak mocno w siebie w dal

a ja zostanę sama wśród tego co zostało

bo ciebie już nie będzie- zostanie puste ciało

Wilki

chodź ze mną

nie biegnij

jeszcze nie gonią nas

wilki głodne i spragnione

jak my ludzkiej krwi

cicho uśpij ognień

niech blask nas nie zdradzi

zanim kpiąca twarz słońca

otworzy ślepia

będziemy już daleko

po drugiej stronie

Czekając na północ

czasem wydaje mi się

- jesteśmy tak daleko na północy

a ja nie mam niczego

żeby upiec ci chleb

mróz nie daje zmartwychwstać ziarnom

tylko pokrzywa i jałowiec czepiają się palców

- dla ciebie pachnę ziołami

sękatym kijem odgarniam palenisko

rzucając po kilka liści mięty – nie wszystko się pali

- to ten dym włosy mi uwiązał

codziennie szukam tych kilku kłosów

warkoczy pełnych twardych ziaren

szukam nie mówiąc ci że nie ma

ty wrócisz wieczorem

z grudkami soli pod powiekami

z dłońmi tak samo pokaleczonymi

jak moje do krwi

ty wrócisz

a ja z tym jednym podpłomykiem

czarką ciepłej wody z rumiankiem

i coraz bardziej szarym pasmem na czole

będę cię witać z uśmiechem

ja- cicha kobieta północy

Aleja z akacjami ( sonet cmantarny )

przed jasnym obliczem drzew

w bramie Zaczarowanego Ogrodu

w ciszy tak lepkiej i czystej

czekała

przychodził zawsze

od strony zmęczonych akacji

o ona zostawiała uchyloną furtkę

nie było nikogo kto mógłby przeszkadzać

kamienie co stały po kolana w ziemi

też milczały jak zaklęte

tylko wiatr delikatnymi dłońmi

zrywał kropelki piasku z czarnej ścieżki

a on przyszedł

od strony od której nikt nie przychodził

przyszedł

i utulił skrzywdzone słońcem ramiona

Fałszywka

jak fałszywie zabrzmi

że pobiegnę boso

po szkle rosie i kamieniach

fałszywie

lepiej i łatwiej jest

pisać gorzko z żalem

i czymś na sumieniu

ja zabrzmi tak powiem

pobiegnę

bo jeszcze wszystkie

nie dojrzały

jeszcze nie spadły

i mogę je obracać

poczekaj

naucz od nowa

TO

zanim To otrzymało Imię

rosło cicho i blado gdzieś z boku

To było ale nie obecne

wylazło

teraz Imię istnieje

choć szarpało To za łokieć

choć błagało do odwrotu

teraz Imię istnieje

To znaczy głębiej

Kołysanka

śpij dobrze mój śnie

i odchodź tak miękko

żebym tylko w dnie

mogła cię dotknąć sukienką

śpij jak w juliowym grobie

ponad drzewem prastarym

gdy ja tak cicho sobie

zawiążę nitkę na słowie czary

kołysz się lekko

przy strzępach pościeli

żebym cię mogła sukienką

utulić w tej blednącej bieli

Wspólny brzuszek literek MM

bo do poezji trzeba mieć ciemno

ewentualnie świeczkę

czasem można przypadkiem

gdzieś pokątnie ale nie za często

z uwagi na starsze kobiety

i staż miejską

bo przy poezji trzeba wiedzieć

kiedy zakończyć wers

zamknąć zwrotkę i odłożyć

wiesz ile mamy jeszcze czasu?

Pył świtu

ciężkim pyłem świtu

zasypana po okna

za bardzo słońce

jeszcze przy świadomości

jeszcze na trzeźwo myślę

kim mam być

kim chcesz żebym była

zanim oczy całkiem

zajdą lepką mgłą

Dusza

duszę się duszę

ja muszę

za duszę

o duszę

szeptem walczyć

nieznacznie znaczy

o więcej niż myśli

zielony kamień

może nie tak bardzo

z pluskiem opada

w wodzie

Biały pokój

w białym pokoju jasno jest nawet nocą

cienie co pełzną po ścianach

umykają na tarczy pokazując się oczom

szepczą złośliwie chcą prowadzić w dalszą drogę

bardzo jest cicho i powietrze

szczypie w gardło zapachem lekarstw

gałęzie za oknem nieporuszone deszczem

wyciągają dłonie po tych co odchodzą

w kolejną plamę na białym suficie

wdziera się chłód metaliczny

kapie wolno przez rurkę do krwi życie

choć już o świcie nikt nie zbudzi Julii

Trzy siwe ptaki

nad ostatnim tchnieniem wiatru

składamy przysięgi

zaczynając od zawsze

i nigdy nie kończąc

będę uśmiechać się przez śmierć

jeśli ona tylko jest kluczem do

bram królestwa

nie zawsze najstarsze księgi bywają najmądrzejsze

jeśli chodzi o to jedno słowo

nie słucha nas nikt

oprócz trzech starych siwych ptaków

które kiedyś były krukami

panie mój

( mówią z małej litery

wbrew gramatyce z wyrazem szacunku)

uchowaj

Dzień

kora porannego nieba

łuszczy się nad pasmem gór

z daleka od tego jesteśmy

z daleka

wczesny nokturn migał wśród popiołów

ognisko tliło się ledwo

nie próbowałeś rozniecić

nie próbowałeś stłumić ognia

karmazynowa łódź płynąca po brzegi

po lustrze sunie ku nam

żeby opuścić żagle

z poszarpanych okruchów minionej nocy

złożymy choć jedną zapałkę

żeby znów zachwiać konary drzew

dopiero wieczorem

Plaże

wzburzona woda

mocno popycha kamienie

plaża staje się pusta

od wycia bryzy

tam stanąć tylko

na bezimiennej skale

i patrzeć jak piach topnieje

wyrywany z korzeniami

niebo oblekło się całunem chmurnym

jest gładkie i czyste bez zmiany cienia

tam stanąć tylko

i zobaczyć jak wypłukuje woda

ciała ludzi co też nie mieli imienia

Maskarada

w domu figur woskowych

zakładasz maskę

chłodny wyraz ich twarzy

odbija się na twoich źrenicach

zasłoń

jedna mniej czy więcej

kokarda z cekinu

puste szklane oczy

żłobią jasne twarze

przepyszny bal

z orkiestrą do tańca

i tysiąc wiernych par

co nie tańczy walca

więc czemu kiedy patrzą

odwracasz się i nie chcesz widzieć

czyżbyś mógł w nich dostrzec

swoje własne odbicie

Przekleństwo nocy

przekleństwo nocy

nieme zaproszenie w dolinę ciemności

uciekaj

uciekaj

jesteś ranną łanią

nie potknij się teraz o próg bezradności

szalenie cicho aż dzwoni ku górze

nawet ptak zastygł skulny w locie

uciekaj

uciekaj

jesteś bólem wiatru

księżyc odwrócił się skąpany w złocie

Suszarnie

lubię

wieszać

róże

główkami do dołu nad parapetem

wtedy kołyszą się w rytm uwertury

granej na gałązkach płaszcza jesionu

jesion też czekał

i ty czekałeś

a kiedy przychodzi boisz się podać jej dłoni

blednący człowieku

powoli pięciolinia zaciska się żyłkami

krew już nie krąży

choć dalej

lubię

wieszać

róże

Angielska noc

dobrze wychowana

urocza i miła

lekki makijaż

dla zatarcia śladów

myśli kardami

przeliczając na funty

a tak niewinna

pomyślałbyś lilia

dłonie jej drżą

i zawsze wychodzi przed dziesiątą

czasem zostaje

w angielskiej nocy miejsce

na szarlotkę

herbatę

i sex

Kto nie gra

choćby mi się skończyły słowa

tak wonne i płonne

choćbym wyhaftowała ukłon

najzgrabniejszy do tańca ze śmiercią

w za dużych butach

i tak efemerycznie

gnić będę na blankach wszechświata

w nie swojej bitwie być heroldem

i z wieży otrąbić nie swoje zwycięstwo

tak samo nie swoich szukać poległych

i przy obcych iść w niewolę

nie do końca po jednej stronie

lew o dwóch głowach niesie nie na skrzydłach

ponad rzęsawisko

ponad przekonania

bo ja wiem

że kto nie gra

nie przegrywa

Chwała Wolność i Nadzieja

Spłynęła pomiędzy ciała

jeszcze żyjących choć już niedługo

stopą przydepnęła kamień

który mieli rzucić w obronie

to Chwała nadeszła w swym blasku

który zasłania palcem celownik

odezwała się krzykiem poległych

dalekim i bliskim wystrzałem

za nią zstąpiły Nadzieja

i Wolność z nagą lewą piersią

zeszły jak malowidła

spod pędzla tak samo nieme

jedni w nie strzelali

bo stały na drodze Śmierci

inni odpychali

żeby zasłonić własnym ciałem

a one usiadły z boku okopu

i rzucały monetą o dusze