kontury drzew wypełniających horyzont
odwracają uwagę ptaków
w wachlarzu nieposłuszeństw
szukają łatwiejszych ścieżek
północna ciemna noc
bez możliwości powrotu
bez kwitnie przy ścianie
bezpiecznie jest stać za szybą
znajomy głos wzywa z powrotem
tętno oddechu już opadło
i świeca się nie kołysze
boso po pustej podłodze
napar z liści najlepiej smakuje
kiedy już nie jest gorący
biegła szybko
bosymi stopami kreśląc zgrabne
pełne litery słowa
nie
bryza szeptała do ucha
muskając szyję podmuchem
wiatr
chciała tylko
za każdym razem wracamy
a te powroty
im dłuższe są
tym cięższe
dużo padłych słów
szczerych chęci rozpiętych
i prawd rozmazanych po podłodze
krąży we krwi
poczucie czasu
już nie
zatracenia
płatki róży posypane cukrem
na srebrnej tacy więdną
nie ma słodyczy
utkanej z legend
i baśni
najprostsze słowo
które tak samo brzmi
w każdym języku
choć na północy nacisk kładą
na ostatnią sylabę
mówiono że róża nie umiera
tylko topi się pod palcami
widziałam śmierć róży
taką samą jaką odszedł
tatarak
coś pękło
grzejąc dłonie i wargi
na gorzkim wywarze
doprawionym miękkim zapachem krzewu
spod przymkniętych powiek
zasnutych kurzem rzęs
czuć ciepło buchające z wnętrza
i to ciepło przelewane
ponad stanem
zamieniając w rzecz niematerialną
sączą
patrząc jak
oddychasz
na klejących się ustach
osiadają twoje rzęsy
spragnione słodkości czarnego bzu
to nie prawda że trucizną cię poję
przecież wiersz
światła na zachodzie gasną
kołysane fugą świerszczy
zaszywa się mrok w trawie
bosej i wilgotnej
poprowadź mnie tamtędy
właśnie tak teraz taką nieuśpioną jeszcze
a las wisi nad nami
niebem liści szumiąc
las wycisza niepoprawne słowa
ostry zapach
podszyty nutą szafranu
wpadający pod drzwiami
nabiera poczucia ciepła
pierwszy puka on
bez pieprzu i soli
lekką margaretką
zawiązuje supełki na klamce
znam
budzę go co rano
i usypiam każdego wieczoru
otulona
za
nim
wejdziesz ty
zanim wejdziesz
będę ćmą
będę twoją ćmą
małą szarą latawicą
z lepkimi łapkami
a ty mnie spłoniesz
światło moje północy
ty mnie strawisz
równie lepkim ogniem
jestem ćmą
jestem twoją ćmą
wstążką kruchą zasłony powietrza
z zamkniętymi oczami
przez chwilę tylko
bo po co trwać
minutę
albo dwie
byłam ćmą
znieczulenie miejscowe
przyjmowane dożylnie
dodawanie chęci
marność and marnościami
opływa czaszkę od wewnątrz
i każe zapomnieć
jak ona smakowała
gorzka byłą
to ty sypałeś w nią kilogramy
sacharyny
a teraz odłóż to co trzymasz
i zamknij oczy
pod płomieniami powiek
trawiącymi rocznik ' 45
ulep inną tą która będzie
to ona ma płatki
nie noże
a teraz weź ołówek
i staraj się nie krwią
kot
jest dziki choć oczy ma jej
nie chciałeś uwierzyć
w truciznę sączoną białych
płatków
wyciągnięty palec
co każe zejść pod
to nie on spycha cię
na margines
to ty kroczysz tam dumnie
ze spuszczoną głową
przypomnij sobie
złote oczy uśmiechające
z zieleni
odbicie równe w bieli chmur
to nie była twoja wina
kot
czarny choć oczy miał jej
wyszarpał ci krtań
z żyły gardła
ale jeszcze żyjesz
żyje stokrotka
ale to nie jej imię
